Samotność

Ostatnio pokusiłam się, aby poświęcić jeden wieczór na ponowne przeczytanie "Małego Księcia". Jest to wspaniała książka, znajduje odzwierciedlenie w naszej rzeczywistości, naprawdę daje do myślenia. Myślę że ta książka jest "zawsze na czasie", co sprawia że jest częścią mojego "złotego łańcuszka". Niewątpliwie będę do niej wracała.

   "-Na pustyni jest się trochę samotnym.

    -Równie samotnym jest się wśród ludzi." 

Nigdy nie mogłam narzekać na brak towarzystwa. Miałam wokół siebie przyjaciół i znajomych, z którymi się spotykałam, chodziłam do jednej szkoły, oraz imprezowałam. Z czasem zauważyłam, że pomimo tak wielu osób, które są " przy mnie" jestem sama. Dostrzegłam że muszę przy nich udawać, zachowywać się, i być tym kim oni chcą żebym była. Moje życie opierało się na kłamstwie i oszukiwaniu innych. Zdaje sobie sprawę iż zraniłam kilka osób, mimo iż tego nie chciałam. Czasami tak bywa, że uciekasz od prawdziwej siebie w obawie przed samotnością. 

Rozumiesz? 

Masz obok siebie koleżankę lub kolegę, rozmawiacie ze sobą, mówicie o sekretach. Wydaje wam się, że tyle o sobie już wiecie, znacie się przecież 5, 10 lub 15 lat. Teraz skup i wyobraź sobie, iż nie wiesz nic o tej drugiej osobie... Że twój kolega Marek, ma drugie życie. To prawdziwe życie, w którym nie jest Markiem tylko Marysią. Gdyby nawet tak było, to wątpię abyś o tym wiedziała/wiedział. A dlaczego? 

W obawie przed samotnością. Wolimy żyć w kłamstwie, niż w samotności. 

   Przez wiele lat czułam się, wśród ludzi tak, jak ten pilot, który się rozbił na pustyni. 

Wtedy napisałam to: 

Siedzę sama otoczona życiem, które pędzi do przodu,

tyle osób wokół mnie, a tak pusto. 

Szkoda że nie dostrzegamy tego, co naprawdę ma znaczenie.

Jesteśmy tak uodpornieni na cierpienie innych.

Blanka